keçən

1. «Keçmək»dən f. sif.

2. sif. Bundan əvvəlki, ötən, cari, axırıncı, sonuncu. Keçən il. Keçən həftə. – Elədimi su yazda; Axar, gedər su yazda; Mən yarı görməmişəm; Keçən yaz da, bu yaz da. (Bayatı). Keçən bazar ertəsi günü firqə klubunda teatr konfransı çağırılmışdı. C. M.. <Zeynalın> keçən gün əli hər yerdən üzülüb, öz dərdini Şərifzadəyə açıb söyləmişdi. S. H..

3. sif. Keçmiş, keçib getmiş, vaxtilə olmuş. Keçən günə gün çatmaz. (Ata. sözü). <Səfi:> Ağlaya-ağlaya düşdü yollara; Gələn dərdi, keçən dərdi, yol dərdi. «Əsli və Kərəm». Cahandan getdi gileyli; Keçən dövrana bir baxmaz. Q. Z.. // Keçən gün, keçmiş hadisə. Keçənə güzəşt deyərlər. (Məsəl).

4. Keçənlərdə şəklində zərf – keçmişdə. Ürək deyir: Zaman, keçmə, amandur; Keçənlərdə gözüm var, bir dayan, dur! Şəhriyar. Keçənlərdən şəklində – keçmişdən. <Gənc çadırçı:> Keçənlərdən bizə əfsanə qaldı; Sönüb cəmşidi-cəm peymanə qaldı. H. C.. Keçənlər şəklində – keçmiş, olmuş şeylər. Gəl qardaşım, keçənləri; Yada salaq dönədönə. B. V.. // Eyni mənada bəzən «bu» sözü ilə. Bu keçənlərdə ingilis əfsər (zabit)ləri Misirdə nə səbəbdən isə güllələr atıb, məhəlli əhalidən bir neçəsini vurubdurlar. Ü. H..

◊ Keçən yeri olmamaq – heç bir güzəşt edilə bilməyəcəyini bildirir. Məmmədbağırın keçən yeri yox idi. S. H..